علی ربیعی به حواشی مناظره سوم انتخابات ریاست جمهوری واکنش نشان داد و نوشت: اینگونه است که اخلاق و بیاخلاقی از سمت نخبگان سیاسی، جامعه را متاثر میکند.
مدتهاست اخراج اساتید دانشگاه در منظر افکار عمومی مورد بحث و گفتوگو است و به شکلی ناباورانه، چشم در چشم ملت و همچنین اخراجیها این موضوع انکار میشود.
علی ربیعی در واکنش به اتفاقات امشب در میزگرد فرهنگی و تهمت کارشناس نزدیک به جلیلی به فاضلی نوشت: خدا بلند كردن صدا را به بدگويى دوست ندارد، مگر از آن كس كه به او ستمى شده باشد.
علی ربیعی در یادداشتی با عنوان «شکستن مارپیچ سکوت تکلیف اجتماعی» نوشت: این روزها، به صورت مداوم، در حال مرور و بررسی سنجشها و نگرشسنجیهای متفاوت هستم. از دوستان متخصص در امر رفتارسنجی رایدهندگان و نگرشسنجی هم مشورت گرفتهام. روند سنجشهای موجود، حاکی از آن است که توجه به «مسعود پزشکیان» در افکار عمومی در سطح کشور رو به افزایش است.
سخنگوی دولت دوازدهم در مراسم تشییع ابراهیم رئیسی و همراهانش گفت: از دست رفتن انسانها به خودی خود غمانگیز است، به ویژه اینکه در جهت خدمت رسانی به مردم رقم خورده باشد.
علی ربیعی نوشت: هنوز بسیاری از موارد همچون مسائل فنی و خبرهای متناقضی که منتشر شد، وجود دارد که نیازمند بحثهای کارشناسی دقیق است. جامعه ایران مستعد قرار گرفتن در معرض جریان هدفدار سایبری خبررسانی قرار دارد که میتواند ظرفیت شایعهپذیری جامعه را تقویت کند.
برخی وقایع و اتفاقات فقط متعلق به دوره و زمان خود نیستند بلکه میتوانند بر سالهای آتی و حتی نسلهای آینده اثرگذار باشند. این گونه اتفاقات، تاریخ یک ملت و کشور را رقم میزنند.
به جامعه تحریم زده میاندیشم؛ بدون تردید بخشی از ناامیدی مزمن شده امروز، مهاجرتهای فرارگونه و. ناشی از یاس به ثمر نرسیدن برجام و گشایشهای ناشی از آن بوده است. نگاه کنید به آثار تحریم از سال ۹۰ تا ۱۴۰۲، که کشور به میزان ۱۲۱۰ میلیارد دلار دچار عقبماندگی شد.
علی ربیعی در اعتماد نوشت: هیچ برنامه و سیاستی برای پاسخ دادن به فقر گسترده به چشم نمیخورد. مدیریتهایی که تاکنون تحریم را نفی میکردند، با برداشت نادرست از شرایط و اعمال تصمیمات نادرست، وضع زندگی مردم را بسیار دشوارتر کردهاند.
علی ربیعی نوشت: تا به امروز چشمانداز روشنی از اقدامات عملی عرضه نشده است و نظریه و برنامهای برای ترمیم و اصلاح فضا به چشم نمیخورد حتی در مواردی مانند سیاستگذاریهای فرهنگی، به نوعی سیاستهای برگشت به عقب قابل مشاهده است.